Rozdział I [ #01 ]

Podemos pintar colores al alma
Podemos gritar yeh
Podemos volar sin tener alas
Ser la letra en mi canción

Dzień w szkole minął mi dość szybko. Ta sama rutyna. Po szkole idę do Leona by móc spędzić z nim troszkę więcej czasu. Obydwoje mamy teraz dużo na głowie. Ja komponuje i próbuje zaliczyć ostatnie egzaminy i jakieś poprawki, natomiast mój ukochany ma na głowie sezon motocrossu, więc większość czasu spędza na torze, poza tym razem z chłopakami z zespołu zamierza wydać płytę. Idzie im całkiem nieźle, na razie szukają tylko wytwórni. Okładkę albumu już zrobili, więc jest duża szansa, że marzenia Leona i reszty się wreszcie spełnią. Około godziny 22:00 wyszłam od Leona Jak i tak jak to robi od zawsze odprowadził mnie do domu. Nie lubi gdy chodzę sama o tej godzinie. Jest naprawdę bardzo opiekuńczy, czasami nawet za.. 

- Przepraszam, że ostatnio nie mam dla Ciebie czasu - szepnął zatrzymując się i stając naprzeciw mnie - Jestem ostatnio bardzo zabiegany. Płyta, wyścigi... 
- Nic nie szkodzi, skarbie. Ważne, że go w ogóle masz. - odparłem głaszcząc jego policzek - Jak dla mnie powinieneś wszystko przełożyć lub zająć się jednym. Inaczej może Ci to zaszkodzić - powiedziałam z troską
- Jeszcze jakieś dwa, trzy miesiące i wszystko wróci do normy, obiecuje. - powiedział całując mnie czule w policzek 
- Troszkę bardziej w prawo i by było idealnie - wymamrotałam, na co Leon się cicho zaśmiał. Pocałował mnie, tym razem, w usta. Odwzajemniłam pocałunek bez żadnego protestu
- Jesteś cudowna - powiedział odrywając się od moich ust 
- A dziękuje, ale tobie też niczego nie brakuje - zaśmiałam się cicho. Leon pokręcił głową odwzajemniając śmiech , chwycił ponownie moją dłoń i oboje skierowaliśmy się w stronę mojego domu. Całą drogę żartowaliśmy, rozmawialiśmy i śmieliśmy się. Uwielbiałam spędzać z nim czas był moim własnym opiekunem, żartownisiem. Wiedziałam, że to on jest tym jedynym. Żadnego innego nie widziałam na jego miejscu. To z nim pragnęłam przeżyć swój pierwszy raz, założyć rodzinę, zestarzeć się.. To z nim wiązałam przyszłość. Tylko z nim.
- Jesteśmy - odparłam stając przy furtce - Może wejdziesz? - spytałam z lekkim uśmiechem
- Nie, nie będę przeszkadzał. Poza tym muszę powtórzyć coś do testu na jutrzejszy test, Śpij dobrze, królewno. Do jutra - szepnął mi na ucho i pocałował czule we włosy na pożegnanie
- Do jutra - pożegnałam się z nim weszłam na podwórko po czym skierowałam się do domu, gdzie weszłam po kilku sekundach - Jestem! - krzyknęłam i od razu skierowałam się do łazienki. Było już późno, więc szybko wykąpałam wieczorne czynności i udałam się do swojego pokoju. Położyłam się do łóżka i zamknęłam oczy. Szybko odpłynęłam w głęboki sen.

__________

O to pierwszy rozdział na tym blogu, mam nadzieje, że Wam się podoba. Zostawcie komentarze! To motywuje. xx ♥

Prolog [ #00 ]

Violetta Castillo - dziewczyna taka sama jak inne. Kochająca życie, spełniająca marzenia. Szczęśliwa w otaczającej ją rodzinie. Od kąt przyszła na świat los był po jej stronie. Rodzice, którzy rozpieszczali swoją jedyną córeczkę i kochali ją bezgranicznie. Przyjaciele, którzy byli zawsze z nią, na których zawsze mogła liczyć i chłopak, który ją wspierał, czuwał nad nią, opiekował się nią, próbował jej pomagać w najgorszych decyzjach jakich mogła podjąć. Sprawiał, że czuła się bezpieczna. Jej ojciec to znany w całym kraju inżynier, a jej mama jest byłą modelką, która zrezygnowała z kariery gdy urodziła się Violetta. Ich nazwisko jest kojarzone w całej Argentynie. To zamożna rodzina, mająca śliczny, duży dom. Cała trójka żyje w nim szczęśliwe, a dorastająca w mgnieniu oka Violetta sprawia, że ich szybko upływający czas jest bardzo szczęśliwy. Mimo, że ma już 16 lat wciąż jest córeczką tatusia. Jest jedynaczkom, nie ma rodzeństwa. Za swoje rodzeństwo uważa swoich przyjaciół. 
Dziewczyna o pięknych, kasztanowych włosach, hipnotyzujących oczach i prześlicznym uśmiechu stara się korzystać z życia jak najlepiej, próbuje spełniać swoje marzenia z pomocą najbliższych.. ale co jeśli nagle wszystko się zmieni? W mgnieniu oka zostanie sama? W ułamku sekundy straci wszystko na co przez te 16 lat pracowała. Dom, miłość, przyjaciół, rodzinę... zostanie sama jak na bezludnej wyspie... i nikt już nie usłyszy jej wołania, nikt nie otrze jej łez, nikt nie da jej wsparcia. Nikt. 

*** 

Otwieram leniwie oczy i rozglądam się po pokoju. Spoglądam na siwo-różowe ściany z lekkim uśmiechem na twarzy. Kolejny dzień, kolejny piękny jesienny dzień. Wzrok kieruję do białego sufitu. Dopiero po jakiś 5 minutach leniwie siadam na swoim wygodnym i dużym łóżku. Rozciągam się ziewając i patrząc na przeciw siebie.  Nic zwyczajnego tam nie ma a mimo to siedzę i patrzę się w jeden punkt. Po dość dłuższej chwili mrugam tym samym przerywając zamyślenie. Wstanie dość szybkim ruchem i podchodzę do szafy a kilka sekund później jest już otwarta. Przeglądam leniwie jej zawartość patrząc na na każdy ciuch z wielką dokładnością. W końcu jest! Wyjmuję wybrany przez siebie zestaw i idę powolnym krokiem ku łazience. Gdy tam wchodzę zamykam drzwi na klucz i kładę zestaw ubrań na pralce. Wyjmuję z szafeczki pod umywalką biały bardzo miękki ręcznik i kładę niedaleko brodzika.Wyjmuję również płyn do ciała, szampon i balsam. Odkładam ostatnią rzecz na półeczkę, a sama biorę płyn do kąpieli i szampon. Zdejmuje swoje puchate białe ciapy i powoli się rozbieram. Gdy jestem już naga wchodzę pod prysznic. Odkręcam wodę i ustawiam jej temperaturę. Woda jest bardzo ciepła i przyjemna. Wspaniałe jest to uczucie. Mogę pozbierać wtedy wszystkie myśli. To jest moja chwila przyjemności. Uwielbiam wchodzić pod prysznic, czuję się wtedy taka lekka. Myję swoje ciało bardzo dokładnie, następnie również myję włosy. Mam jeszcze 1,5 godziny by wyjść do szkoły, więc myślę, że się wyrobie. Po niecałych 40 minutach wychodzą spod prysznica i dokładnie wycieram się miękkim, białym ręcznikiem. Gdy wykonuję to zadanie smaruje się balsamem, a następnie ubieram w wybrany przez siebie wcześniej zestaw. Suszę włosy i robię delikatny makijaż. Gdy wykonałam już wszystkie poranne czynności wychodzę z łazienki i idę do pokoju. Biorę w dłoń torbę z wszystkimi książkami, po czym zbiegam na dół. Wychodzę z domu żegnając się z mamą i tatą po czym idę w stronę szkoły.. Dzisiejszy dzień sprawi, że wszystko się zmieni.. Czuje to!

____

 Oto prolog, przyznaję się - nie wyszedł tak jak chciałam, ale nie chce dłużej przeciągać, dlatego zostaje przy tej wersji. Mam nadzieje, że wam się podoba. Komentujcie, to motywuje!

*Pierwsza część prologu pisana jest w 3 osobie, ale to tylko tam, następne rozdziały będą pisanie w pierwszej osobie z perspektywy Violetty

 

"Podemos volar sin tener alas" | Trailer bloga

Chciałabym wam przedstawić trailer bloga czyli taką kilku minutową zapowiedź. Ujawniłam cień fabuły etc. Mam nadzieje, że się Wam spodoba, bo naprawdę napracowałam się z tym zwiastunem. Prolog pojawi się w weekend.